Het zonnige zuiden

Na de bergen en steden te hebben gezien, vertrekken we met het vliegtuig richting de eilanden. Om 4:30 staat de taxi naar het vliegveld klaar. 09:00 komen we aan in Krabi, waar een chauffeur ons met een naambordje opwacht om ons naar Koh Lanta te brengen. In Koh Lanta verblijven we wederom in rieten hutjes op palen, ditmaal dicht bij de hagelwitte stranden met bijpassende lichtblauwe zee. De bevolking van Koh Lanta is voor 95% islamitisch. In plaats van het volkslied, klinken daarom op bepaalde tijden gebeden door de speakers. De mensen op Koh Lanta hebben nog geen haat tegen toeristen ontwikkeld. Overal wordt er naar ons gezwaaid en worden we hartelijk ontvangen. De eerste dag gaan we even 'bijkomen' op het strand en boeken we voor de volgende dag een dagtrip richting Koh Phi Phi en omliggende eilanden.
De boottocht naar Koh Phi Phi is een heftige. Binnen een half uur ligt 80% van de boot te kotsen. Aziaten zijn naast wagenziek blijkbaar ook standaard zeeziek. (Zou ik een aziaat zijn?) Na een uur hou ik het ook niet langer vol en moet ik ook naar een zakje grijpen. Blijkbaar zal ik nooit echte zeebenen krijgen of een echte zeeuw worden zoals mijn reisgezelschap. Naast het groepsovergeven gaan we de mooiste plekjes af om te snorkelen. Gewapend met zwemvest, snorkelset en Danny aan mijn zijde spring ik voor het eerst het water in om de wondere zeewereld te bekijken. Helaas geen zeemeerminnen, dolfijnen of walvissen zoals de schipper mij had beloofd om alle kotspijn wat te verzachten.
De lieflijke snorkelzee verandert al snel in een pirates of the carribean-achtige scéne zodra we bij Maya Beach aankomen. 200 meter vanaf een rots ligt de boot stil en moet ik, gevolgd door Danny, het water inspringen om hopelijk veilig aan de overkant aan te komen. Er staat een sterke stroming, er zijn veel golven en door je aan een miezerig touwtje vast te houden tijdens het zwemmen moet je er voor zorgen dat je niet opeens 50 meter verderop ligt te spartelen. Dan denk je dat je het ergste hebt gehad wanneer je aankomt bij het einde van dat touw. Maar nee hoor. We gaan nog lekker door. Dat touw komt uit bij een groot net van touwen waar je met je blote voetjes op moet klimmen. Ongeveer 15 meter. Dat terwijl die golven je nog tegen de rotsen aan kunnen slaan, of in ieder geval van het klimnet af. Wij halen het gelukkig, maar 90% van de mensen blijft rustig op de boot zitten kotsen.
Wanneer we bij het echte Mayabeach strand aankomen, staat er tot onze verbazing een hele rij met speedbootjes - 5 meter van het vaste land af - waaruit rustig mensen worden in- en uitgeladen. Al die doodsangsten voor niets! Daarna komt natuurlijk weer het besef dat we waarschijnlijk ook die weg weer terug moeten. Dat wordt interessant.
Na een half uur puur paradijs begint de helse terugweg dan ook. Terwijl we weer aan het klimnet beginnen schiet opeens de schipper langs ons naar beneden. In het water ligt een moslima - compleet in boerkini en hoofddoek - half te verdrinken. De schipper trekt haar richting de boot terwijl Danny en ik ze volgen. Denk je alle ellende te hebben gehad, begint de terugweg inclusief weer een sessie groepskotsen.
De volgende dag stond een bezoek aan Lanta Animal Welfare op de planning. Maar was in het water gelopen. Ha, water. Waarom is dat grappig? Dat is niet grappig want het water kwam bijna onze hut binnen. We zitten dan ook in het cycloonseizoen maar dit hadden we tot nu toe nog niet meegemaakt. Het ging zo hard te keer dat het weer in Nederland er nog wat van zou kunnen leren. Wij dachten dat we dood gingen, maar blijkbaar is dit erg normaal op Koh Lanta en gaat iedereen vrolijk door met de planning. De varanen bleven me trouwens achtervolgen want er zat een compleet nest onder onze hut nondedju.
Op dag 3 kon ik dan eindelijk naar Lanta Animal Welfare voor een rondleiding door het asiel, waarbij ik met heel veel kittens en puppy's heb geknuffeld. Danny en ik kregen 2 hondjes mee om uit te laten, Lipe & Chap. Uiteindelijk ben ik nog 2 x terug geweest en hebben ook Rollo, Freddo, Mr. Fox, Brownie, Muffin en nog een keer Lipe mij vergezeld richting het strand. Je kunt de lieve beestjes ook nog adopteren ook. Arthur de kat en Lipe de hond staan op mijn verlanglijstje als ik terug ben in Nederland. Hopelijk hebben ze in Chiang Mai ook zoiets dergelijks als dit.
Na 5 dagen vertrekken we richting Ao Nang (vasteland) om daar onze laatste twee dagen als viertal door te brengen. Ao Nang is een stuk toeristischer en dat merk je meteen. Overal op straat staan er weer proppers en verder zijn de mensen niet al te gecharmeerd van ons Falang. Zelfs niet als we ons beste Thais er in gooien.
In Ao Nang bezoeken we een schietbaan. Wonder boven wonder heb ik niks en niemand behalve het doel geraakt. Verder doen we een dagtripje naar Railay beach, maar omdat het weer regent zijn we na 2 uurtjes weg.
Wanneer we weer terug komen in Ao Nang kan de longboat niet dicht bij land komen waardoor we een stuk door zee moeten lopen. Ik heb echter maxirok aan en spulletjes bij die niet nat mogen worden dus ik weiger dat water in te gaan. Arme Danny moet daardoor mij, inclusief spullen, 500 meter tillen. Wanneer we aan land komen krijgt hij dan ook een heus applaus van de toeschouwers op het strand. Hoffelijkheid is nog niet dood.
Ao Nang is toeristisch gebied, en dat betekent ladyboys. Onze laatste avond gaan we dus ook naar een uitgaansstraat met ladyboybarren. Cornelie en ik besluiten een aantal meter achter de mannen te lopen om te zien wat er gebeurd. Ze worden nageroepen en nagefloten. Eentje durft zelfs Danny vast te pakken maar heeft op de een of andere manier door dat hij bij mij hoort - terwijl ik er 10 meter achter loop - en begint haar excuses aan te bieden. Uiteindelijk nemen we plaats bij Amy's bar waar we getuige zijn van alle clichés die bij zo'n bar horen. Snel terug naar Chiang Mai!