Weeshuis

Waar we in Nederland onze senioren in bejaardentehuizen stoppen, wonen hier de senioren bij de rest van het gezin en zijn het in Thailand eerder de kleine kindjes die naar een tehuis worden gebracht als de zorg te veel is.
Kinderen in 'weeshuizen' in Thailand zijn dan ook vaak niet echt weeskinderen. Zodra er problemen zijn in het gezin of met een bepaald kind - het zij financieel, geestelijk, lichamelijk of wat dan ook - dan worden de kinderen vrijwel meteen naar een weeshuis gebracht waar de regering zorg voor draagt. Hier bestaat niet een systeem met pleeggezinnen en gezinscoaches zoals wij dat in Nederland kennen. Het beeld dat ik van weeshuizen had was het Roemeense horrorbeeld die van de voorbeelden van hechtingstheorieën uit de psychologieboeken kennen. Allemaal verwaarloosde, kleine uitgemagerde Oliver Twistjes met een uitzichtloze toekomst, tenzij ze geadopteerd worden door een liefdevol gezin. Niet dat dat adopteren ooit zal lukken want de Thaise regering maakt je het leven zuur als je dat wilt proberen.
Ik was blij verrast toen ik de weeshuizen bezocht: vrolijke kindjes die elkaars opvangnet zijn en die eigenlijk (bijna) niks te kort komen. Elk tehuis lijkt een grote gezellige familie te zijn waar de kinderen op elk mogelijk front worden gestimuleerd in hun ontwikkeling.
Voor de workshop kregen we een van de jongste groepen : weeskindjes van 2 -3 jaar oud. Met behulp van de workshop stimuleren we creativiteit en probeer ik te peilen hoe het staat met de psychische ontwikkeling van de kindjes. Dat was in ieder geval de bedoeling voor de komende 2 uur. De kinderen kregen de opdracht om vingerpoppetjes te maken, met van die bewegende oogjes er op. Ze kregen stiften en stickertjes. Hoe fout kan dit gaan? Na 5 minuten zat alle kinderen onder allerlei kleurtjes. Blijkbaar stopt het kleuren niet bij het papier of de tafel, maar in het gezicht van andere kindjes. Hetzelfde met de stickers. Maar dan hebben we het nog niet over de bewegende oogjes gehad. Ik ontdekte dat er bij het vingerpoppetje van een kindje de oogjes verdwenen waren. Het eerste oogje hadden we zo terug gevonden : die zat tussen de wenkbrauwen van zijn buurman geplakt. Toen we dat oogje er af hadden gekregen, stond die kleine draak tegenover me en stak zijn tong uit. En daar was het tweede oogje! In zijn mond. Ik zette de achtervolging in. Twee-jarigen kunnen overigens best snel rennen. Toen hij per ongeluk getackeld werd door een ander kindje begon het gevecht om het oogje in zijn mond. Uiteindelijk moest ik zijn neus dicht knijpen zodat zijn mond open zou gaan. En daar kwam zijn tong met het oogje tevoorschijn. Ik dacht er goed van af te zijn gekomen en greep naar het oogje. Maar nee hoor, meneer had ergens superlijm in een kastje gevonden. Er loopt nu dus ergens een 2-jarige met een bewegend oogje op zijn tong rond.
Eerlijk is eerlijk, het zag er wel grappig uit.