Het kantoor

Na een tijdje verdwalen op mijn fiets kom ik heelhuids aan op het kantoor. Het kantoor is een omgebouwd Thais huisje midden in het oude centrum van Chiang Mai. Doordat er computers en bureaus staan lijkt het nog een beetje op een kantoor. Verder is het vooral een gezellige boel waar buurtkatten zo door de vensters naar binnen springen. Dat geldt trouwens ook voor de gecko's. Emma - de art director - woont op de bovenverdieping van het kantoor.
De eerste twee dagen zou ik eigenlijk aan oriëntatie moeten besteden - maar na een uurtje komt mijn stagebegeleider er al achter dat ik al vrij veel weet over de gang van zaken in Thailand en mag ik meteen met een paar collega's mee naar de eerste doelgroep om een workshop bij te wonen. De organisatie die we bezoeken is Wildflower Home. Een centrum waar ze alleenstaande moeders/tienermoeders of andere vrouwen die om de een of andere reden nergens terecht kunnen hulp bieden. De workshop is voorbereid door Emma en is er op gericht om de vrouwen nieuwe producten te leren maken die ze kunnen doorverkopen om rond te kunnen komen. Naast werkvoorziening en kennis verspreiden hebben de workshops van Art Relief International ook vaak een therapeutisch doeleinde.
De dagen daarna gaan we langs bij enkele scholen, Hope Home, Healing Family & Urban Light. Hope Home is een weeshuis voor kinderen die geestelijk of lichamelijk gehandicapt zijn. Met kunst proberen we zoveel mogelijk zintuiglijke sensaties te stimuleren, fijne of grove motoriek te trainen en op andere manieren bij te dragen in de psychosociale ontwikkeling. Dit is ook de beruchte plek waar ik helemaal blauw naar buiten liep doordat een jongetje van 5 met autisme en syndroom van Down werd overmeesterd in een gevecht om een kwast.
Healing Family is een plek waar volwassen verstandelijk gehandicapten ondergebracht worden. Het wordt geleid door Thaise vrouwen in rolstoelen. Hier wordt ook iedereen aangesproken met 'P' (spreek uit Piee) + naam. Dit is blijkbaar de Thaise beleefdheidsvorm wanneer je een ouder iemand aanspreekt. Zo zou ik dus P'Inge zijn, maar omdat het een te moeilijke klank is wordt na een paar minuten Inka mijn Thaise naam. Nadat de workshop van Healing Family voorbij is, worden we getrakteerd op een dansoptreden. Het ziet er hilarisch uit. Terwijl de Thaise muziek wordt aangezet worden er 3 rijen gevormd. Vooraan staat een bijzonder trio van mensen met het syndroom van Down. Waar de ene bloedserieus dansmoves laat zien, probeert de andere een van de vrijwilligers te versieren. De derde staart onafgebroken naar de snacks die klaar liggen voor na de dans. Ook het ARI-team wordt uiteindelijk ook de dansvloer opgesleept om blij mee te springen met de rest - alsof het al niet heet genoeg was. Nadat de snacks aanvalt uitgedeeld zijn staan ze er op dat iedereen nog ongeveer 40 selfies met ze maakt. Terwijl ik en een bewoner onszelf positioneren voor de camera wordt het een gevecht wie er ook bij mag. Na een complete fotoshoot worden we vrijgelaten.
Het is een enorm contrast met de jongens van Urban Light. Bij Urban Light zijn jongens in de leeftijd van 12 - 25 te vinden die in de prostitutie werken. Omdat vrouwenprostitutie zo'n aanwezig fenomeen is, wordt er bijna vergeten dat ook jongens hier slachtoffer van zijn. Vaak gaat het ook om 'Human Trafficking'. De jongens worden vanuit Chiang Rai naar Chiang Mai gehaald om werk te vinden zodat ze hun familie kunnen onderhouden. Eenmaal hier blijkt dat werk vinden niet zo gemakkelijk is als gedacht wordt, waardoor ze door het Red Light District worden opgezogen. Gay for Pay noemen ze het. In het huis lunchen we samen met de jongens - daarna begint de workshop voor degene die willen. De meeste jongens vallen echter aan de eettafel al in slaap doordat ze afgelopen nacht hebben gewerkt. Het is best naar om die jongens - vooral de allerjongste - recht in de ogen aan te kijken terwijl je weet wat ze moeten doen om te overleven. Gelukkig bestaan er organisaties zoals de onze en Urban Light die er alles aan doen om die jongens een 'normaal' bestaan te geven.

In de tweede week ga ik ook workshops leiden. Mijn eerste groep zijn jongens van het Juvenile Detention Center. 10 tot 16 jarigen die in het JDC hun straf afwachten. Vaak zijn ze opgepakt vanwege drugs- en drankcriminaliteit. De workshops voor deze jongens gaan bij voorkeur om zelfreflectie en identiteitsvorming. Tijdens mijn workshop gaan we bezig met Postcard Secrets : de jongens schrijven een geheim op een ansichtkaart, die nooit verzonden zal worden. Dit geheim kan iets zijn waar ze spijt van hebben, een verlangen, een doel, iets waar ze nog boos over zijn etc. Aan een kant van de kaart schrijven ze er over, aan de andere drukken ze het geheim uit in kunst. Het onthullen van een geheim - ook al is het op deze manier - zorgt voor vermindering van stress en angst. De groep ging ontzettend gefocust en serieus aan de slag. Thema's die terug komen in de kaarten zijn vaak drugs, drank, alle vormen van liefde en identiteitsverwarring. Sommige jongens kiezen ervoor het geheim met ons te delen, anderen praten er met elkaar over en er zijn ook mensen die helemaal niks er over kwijt willen. De workshop werd erg goed ontvangen waardoor het team ook wilt dat die workshop bij de Urban Light jongens wordt uitgevoerd.

De komende week zal ik workshops gaan leiden bij weeshuizen. Ben benieuwd!